ეს დღე კარგად მახსოვს, 13 თებერვალი, როდესაც მე მას ვუთხარი რომ მიყვარდა, მაგრამ იმის ნაცვლად რომ მასაც იგივე ეთქვა, უბრალოდ დუმილი და ჩახუტება არჩია… თითქოს გამიხარდა, თითქოს მეწყინა… მაშინ ვერ გავერკვიე ჩემს გრძნობებში და ამიტომ მეც დუმილი და ჩახუტება ვარჩიე.

დამშვიდობებისას ვუთხარი რომ 14 თებერვლისთვის გეგმები მქონდა და მინდოდა მენახა, შევახსენე სადაც უნდა მოსულიყო და რა დროსაც… დამთანხმდა და მეც გახარებული წამოვედი სახლში. გზაში მის პასუხზე ვფიქრობდი, ძალიან მიკვირდა, თუმცა ვცდილობდი რომ ამ პასუხისთვის დიდი მნიშვნელობა არ მიმენიჭებინა, მაგრამ ძნელი იყო რეალობისთვის თვალის არიდება. ამ ფიქრებში გართული ვიყავი რომ მობილურის ზარმა გამომაფხიზლა, არც დამიხედავს ნომრისთვის, მაშინვე ვუპასუხე, პირველი რაც გავიგე ეს მისი სიტყვები იყო, მეც ძალიან მიყვარხარო… ნუთუ ჩემი დრო მოვიდა და საათი გაჩერდა? ახლა უკვე რეალობა ტკბილი იყო და ოცნებაც აღარ მჭირდებოდა… ეს ის გრძნობაა იყო რომელიც ერთხელ მოდის და სამუდამოთ რჩება, ბევრი ეძებს მას, თუმცა ამაოდ, ის თავად მოგძებნით როცა საჭირო იქნება.

ყველა ადამიანის ცხოვრებაში ჟღერს ფრაზა „მე შენ მიყვარხარ“, მაგრამ მხოლოდ ერთხელ გაიჟღერებს იგი ჭეშმარიტად და ამის შემდეგ მოჰყვება ამ ურთიერთობას ბედნიერი და ტკბილი გაგრძელება სიცოცხლის ბოლომდე. ადამიანის სიყვარულის გზა შეიძლება საათის ისრებს შევადაროთ… მაგალითად დიდი ისარი ყოველ საათში ერთხელ ნახულობს პატარა ისარს, ისიც სულ რაღაც ერთი წუთით, რის შემდეგ ისინი კვლავ შორდებიან მომავალ შეხვედრამდე, ოღონდ უკვე სხვა დროს და სხვა ადგილას. ასე გრძელდება წლობით, სანამდე საათი არ დაბერდება, არ დაჟანგდება და ორივე ისარი სამუდამოთ არ გაჩერდება ერთ დროს, ერთ ადგილას და ერთი უკვდავი გრძნობით… სიყვარულით!

დიდიხანი ვიყავი მარტო, ახლა კი მიპოვა სიყვარულმა და ყველაზე ბედნიერ ადამიანად მაქცია ამ ქვეყანაზე! ის ერთი ჩვეულებრივი ქალია, გონება, ენა და გული გადაჯაჭვული აქვს და ერთმანეთს მუშაობაში ხელს არ უშლს. სიტყვები, ანარეკლია მისი ფიქრებისა და გრძნობებისა. და აი, მოვიდა დრო, როცა მას ვინმე უნდა შეყვარებოდა და ეს ვინმე მე აღმოვჩნდი! არვიცი რატომ, მაგრამ მეგონა რომ ამ დღეს მე სამუდამოდ გავჩერდი მასთან ერთად, როგორც საათის ისრები, ერთ დროს და ერთ ადგილზე!