გოგო: ეს… (ენა დაება, გაჩუმდა) ბავშვი მაინც მომეცით დაგიჭერთ… კაცი: არა იყოს მძიმე არარის… მადლობა : ) ამ დიალოგის შემდეგ, მარშუტკაში მჯდომი საზოგადოების ყურადღება ერთვება ამ ორ მოსაუბრეზე, რომლებმაც ბავშვი ჩანთისგან ძლივს განასხვავეს, ესეც იმიტომ რომ ბავშვი მოძრაობდა და ხმას გამოსცემდა :D რატო გამახსენდა ახლა ეს არვიცი, თუმცა ეს კიდევ ერთხელ ამტკიცებს იმას რომ, ადამიანები ჩვენს სათქმელს მანამ ვამბობთ, სანამ ვიფიქრებთ რა უნდა ვთქვა, ან როდის, ან სად… ელემენტარული მაგალითია მაგრამ საკმაოდ საინტერესო, იმიტომ რომ მამამაც ერთ ყურში შეუშვა გოგოს […]